Βιρτζίνια και Μαρσέλ

Το 1919 η Βιρτζίνια Γουλφ, σε επιστολή στον φίλο της Ρότζερ Φράι , που βρισκόταν στην Γαλλία, τον παρακαλεί στην επιστροφή του να της φέρει ένα αντίτυπο του πρώτου τόμου του "Αναζητώντας το χαμένο χρόνο"

Αργότερα, του γράφει: "Ο Προυστ ερεθίζει τόσο την επιθυμία μου να εκφραστώ, ώστε μετά βίας μπορώ να αρθρώσω μία φράση. «Ας μπορούσα να γράψω και εγώ έτσι!» φωνάζω. Και προς το παρόν είναι τέτοια η εκπληκτική δόνηση και ο κορεσμός που μου προσφέρει- ενέχει κάτι το σεξουαλικό-, ώστε να αισθάνομαι ότι μπορώ να γράψω έτσι και πιάνω την πένα μου, αλλά δε δύναμαι πλέον να γράψω έτσι."

Στο ημερολόγιό της αναφέρει: "Τίποτε, πάντως, που να συγκρίνεται με τον Προυστ, ο οποίος με έχει καταλάβει ολοκληρωτικά πλέον. Το ιδιαίτερο στον Προυστ είναι ότι συνδυάζει την απώτατη ευαισθησία με το άκρον άωτον της αντοχής. Διερευνά τις απροσδιόριστες αποχρώσεις ως την τελευταία λεπτομέρεια. Είναι ανθεκτικός σαν σίδερο και απαλός σαν την πούδρα που αφήνει στα δάχτυλα μια πεταλούδα. Και υποθέτω ότι όχι μόνο θα με επηρεάσει, αλλά και θα με κάνει να χάνω την ψυχραιμία μου με κάθε δική μου φράση".

Από το βιβλίο "Πως ο Προυστ μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου" του Αλαιν Ντε Μποττόν, εκδόσεις "Πατάκη"