Καταποντισμένα γλυπτά του Jason Taylor, που χαρίζουν την αίσθηση της οικειότητας, της θαλπωρής, του γνώριμου, του καλά ορισμένου χώρου, αλλά και της μοναξιάς...
(Για αυτό ο βυθός θεωρείται χώρος επικοινωνίας με εαυτόν;)
“Αβασταχτη ειναι η ευτυχια κι η δυστυχια μου, ειμαι γιοματος αναρθρες φωνες και σκοταδι • κυλιουμαι ολο δακρυα κι αιματα μεσα στη ζεστη τουτη φατνη της σαρκας μου [...] Ησυχα, καθαρα, κοιταζω τον κοσμο και λεω: ολα τουτα που θωρω, γρικω, γευουμαι, οσφραινουμαι κι αγγιζω ειναι πλασματα του νου μου” (Ν.Κ.)
No comments:
Post a Comment