Tuesday, February 26, 2008

Όχι, πες μου


Τι φοβάται περισσότερο η χαραμάδα, απ’ ότι το τσεκούρι; Αν ρωτήσεις θα σου πει ότι φοβάται να στάξει πιθανότητες και ενδεχόμενα. Να στάξει το ανθρωπάκι της. Το περισσότερο που σου επιτρέπει να κάνεις είναι να την ψηλαφήσεις με τις άκρες των δακτύλων σου. Άντε να βάλεις το μάτι σου κοντά και να κλέψεις τις εικόνες των ανθρώπων που την προσπερνούν. Να προσβάλεις λίγο το εσωτερικό της. Να στραγγαλίσεις την ασφάλειά της. Πάντα είναι η ίδια χαραμάδα, λιγότερο ή περισσότερο καταπατημένη ή ατιμωμένη, μένει η ίδια. Αυτή που σου χαρίζει την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να δεις κρυφά μέσα της. Είναι ψεγάδι κι όχι προτροπή.



(Fallen leaves, από το moleskine του babaz)

No comments: