Βράδυ Σαββάτου. Τους συναντάς στο φανάρι όσο να ανάψει το κόκκινο. Είναι η εικόνα της σιωπής με όλα της τα λούσα, τη βροντώδη παρουσία της, το σκληρό περίγραμμά της. Αυτό το πυκνό κενό που αστράφτει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.
Ας μιλήσουμε για τα λυπημένα ζευγάρια που δεν λένε τίποτα πια μεταξύ τους. Σαν να τα έχουν πει όλα. Που περιβάλλονται από μια τάφρο σιωπής. Τα τείχη που τους προστάτευαν.. κατέρρευσαν χωρίς να το πάρουν είδηση. Ποιοι ήταν άραγε οι βάρβαροι.. που τα κονιορτοποίησαν. Και τώρα κοιτούν με μισόκλειστα μάτια τους άλλους, ήσυχα, ξέπνοα, απόντες από το παρόν τους για λίγο, όσο να ανάψει το φανάρι.
Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια. εκείνος στο τιμόνι, τραβηγμένος στην άκρη, κοιτάζει έξω από το παράθυρο.. όχι το δρόμο αλλά.. τη ζωή του κ εκείνη σφιγμένη στην άλλη άκρη γράφει και σβήνει τη δική της ζωή στο τζάμι.. που αντανακλά... τη φρόνιμη φιγούρα της. Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν. Κοιτάζουν ώρα τώρα ή μήπως από χρόνια, μέσα τους. Ούτε ένα βλέμμα δεν χαρίζουν ο ένας στον άλλον, σαν να μην τους περισσεύει, σαν να τα ξόδεψαν όλα. Κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα. Σαν να βολεύονται με τη σιωπή. Μέσα, υπάρχει το όχι. Έξω, κοχλάζει το ναι. Μονομάχοι της συμβίωσης.
Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του. Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω, ξεθυμασμένες επιθυμίες, κάτι ρετάλια όνειρα, ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες, αναιμικές υποσχέσεις πως όλα.. αύριο θα είναι αλλιώς. Δείχνουν τόσο λυπημένοι και θυμωμένοι αλλά…δεν ξέρω γιατί. Άλλαξε η μεταξύ τους γεωγραφία. Μεγάλωσαν οι αποστάσεις και η σχέση τους μοιάζει με ήπειρο που κουράστηκαν ή βαριούνται πια να εξερευνήσουν. Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια. Το ραδιόφωνο όσο να ανάψει το φανάρι παίζει τα δικά του αλλά εκείνοι ακούνε το κονσέρτο για έναν άνθρωπο, μια λύπη, ένα παράπονο. Σιγοψιθυρίζουν την ωδή που έχει γραφτεί για την πλήξη και την μοναξιά. Τόσο λυπημένα δείχνουν τα ζευγάρια έτσι όπως περιμένουν να ανάψει το φεγγάρι.. και να ξαναμπεί σε κίνηση η ζωή τους. Περιμένουν.. πώς και πώς να δραπετεύσουν από τη μέσα τους ξενιτιά. Τους βλέπω να ξεκινούν αλλά είναι ακόμα λυπημένα τα ζευγάρια.
(Κείμενο της Μαρίας Χούκλη, που μονολογούσε τα δύο προηγούμενα χρόνια η Τάνια στις εμφανίσεις της στο 'Μετρό'. Μου το θύμισε ο Μοιραίος Χαρακτήρας, με το βιβλίο που μου έδωσε να διαβάσω. Και την ευχαριστώ για τις θύμισες που μου ξύπνησε)
Ας μιλήσουμε για τα λυπημένα ζευγάρια που δεν λένε τίποτα πια μεταξύ τους. Σαν να τα έχουν πει όλα. Που περιβάλλονται από μια τάφρο σιωπής. Τα τείχη που τους προστάτευαν.. κατέρρευσαν χωρίς να το πάρουν είδηση. Ποιοι ήταν άραγε οι βάρβαροι.. που τα κονιορτοποίησαν. Και τώρα κοιτούν με μισόκλειστα μάτια τους άλλους, ήσυχα, ξέπνοα, απόντες από το παρόν τους για λίγο, όσο να ανάψει το φανάρι.
Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια. εκείνος στο τιμόνι, τραβηγμένος στην άκρη, κοιτάζει έξω από το παράθυρο.. όχι το δρόμο αλλά.. τη ζωή του κ εκείνη σφιγμένη στην άλλη άκρη γράφει και σβήνει τη δική της ζωή στο τζάμι.. που αντανακλά... τη φρόνιμη φιγούρα της. Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν. Κοιτάζουν ώρα τώρα ή μήπως από χρόνια, μέσα τους. Ούτε ένα βλέμμα δεν χαρίζουν ο ένας στον άλλον, σαν να μην τους περισσεύει, σαν να τα ξόδεψαν όλα. Κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα. Σαν να βολεύονται με τη σιωπή. Μέσα, υπάρχει το όχι. Έξω, κοχλάζει το ναι. Μονομάχοι της συμβίωσης.
Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του. Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω, ξεθυμασμένες επιθυμίες, κάτι ρετάλια όνειρα, ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες, αναιμικές υποσχέσεις πως όλα.. αύριο θα είναι αλλιώς. Δείχνουν τόσο λυπημένοι και θυμωμένοι αλλά…δεν ξέρω γιατί. Άλλαξε η μεταξύ τους γεωγραφία. Μεγάλωσαν οι αποστάσεις και η σχέση τους μοιάζει με ήπειρο που κουράστηκαν ή βαριούνται πια να εξερευνήσουν. Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια. Το ραδιόφωνο όσο να ανάψει το φανάρι παίζει τα δικά του αλλά εκείνοι ακούνε το κονσέρτο για έναν άνθρωπο, μια λύπη, ένα παράπονο. Σιγοψιθυρίζουν την ωδή που έχει γραφτεί για την πλήξη και την μοναξιά. Τόσο λυπημένα δείχνουν τα ζευγάρια έτσι όπως περιμένουν να ανάψει το φεγγάρι.. και να ξαναμπεί σε κίνηση η ζωή τους. Περιμένουν.. πώς και πώς να δραπετεύσουν από τη μέσα τους ξενιτιά. Τους βλέπω να ξεκινούν αλλά είναι ακόμα λυπημένα τα ζευγάρια.
(Κείμενο της Μαρίας Χούκλη, που μονολογούσε τα δύο προηγούμενα χρόνια η Τάνια στις εμφανίσεις της στο 'Μετρό'. Μου το θύμισε ο Μοιραίος Χαρακτήρας, με το βιβλίο που μου έδωσε να διαβάσω. Και την ευχαριστώ για τις θύμισες που μου ξύπνησε)
3 comments:
Ωραία.
Ένας λόγος να διαβάζουμε είναι για να θυμόμαστε.
Ο άλλος λόγος είναι για να ξεχνάμε.
Όλα αυτά ταυτόχρονα. Σαν συνταγή του Μαμαλάκη, ένα πράμα.
Σε φιλώ και σε ασπάζομαι.
:)
Πολύ ωραίο το κείμενο!
Ποιος απ' όλους μας δεν βλέπει τέτοια ζευγάρια... Ποιος απ' όλους μας δεν βλέπει τέτοιους ανθρώπους;
Παραδομένους στο αυτάρεσκο εγωιστικό τους καβούκι, με την αδυναμία να δώσουν αλλά και να εισπράξουν ακόμα κάτι αληθινό...Ένα ομιλών βλέμμα, μια ιστορία βγαλμένη από τα κοιτάπια της ψυχής, ένα μοιρασμένο δάκρυ...
Το χειρότερο νομίζω είναι πως η ζωή έχει ξεφύγει από τα χέρια μας, σαν να έχει κρυφτεί σε ένα βαθύ κοιμητήριο... Σαν να είναι παραδομένη σε μικρόλογα εφήμερα πράγματα, που ξέρουμε πως την επόμενη στιγμή θα σβήσουν...Σαν να μαστε πεποισμένοι να μην παλέψουμε ούτε στιγμή την σφαίρα των αυθεντικών μας επιθυμιών... Μόν σοτ φόβο μην πληγωθούμε, μόνο στο φόβο μην βγούμε από αυτή την προκαθορισμένη άνευρη τροχιά του ευνουχισμένου συστήματος των μαζών...
Πρώτο μου σχόλιο εδώ, ελπίζω να είμαι ευπρόσδεκτος!
@ μοιραία
Και ένας τρίτος για να ονειρευόμαστε.
Να πλάθουμε μύθοπυς και εικόνες.
Να έχεις πάντα μπροστά σου πράσινα φανάρια, μοιραία :)
@ kioy
Με χαρά σε υποδέχομαι, kioy :)
Πολλά τέτοια ζευγάρια, πολλές τέτοιες εικόνες. Κάθε που διαβάζω το κείμενο αυτό έχω σα μια φωτογραφία στο μυαλό μου, σα να τους βλέπω τώρα δίπλα μου, να, σα να περιμένω το (κόκκινο) φανάρι τους για να διασχίσω εγώ τον δρόμο. Καλές διαδικτυακές συζητήσεις να έχουμε!
Post a Comment