Κι όμως είμαστε τόσο διαφορετικοί. Άλλες ιδέες, άλλα κατορθώματα, ξέχωρες ως τώρα ζωές. Μόνο οι ηλικίες μας επέμεναν να βαδίζουμε σε ευθεία, δίχως προσπεράσεις, να διατηρήσουμε εκείνη την ευλογημένη ετερότητα. Αυτή θα ήταν ο γεννήτοράς μας, κι έπρεπε να ενταθεί και να ενταχθεί αυτούσια, δίχως να απαλοιφθεί ή να διογκωθεί. Με συγκίνηση συμφώνησες αμίλητος, δώσαμε τα χέρια να ντυθούμε αστραφτερό και απαράλλαχτο λευκό, διάφανο, να φαίνεται η ψυχή μας. Οι φωνές μας καθαρές πάντα, κι ας τρεμόπαιζε κάθε λέξη. Ακόμα και σαν αυτούς που καπνίζουν βαριά, έχουμε τη θέση σε ένα δικό μας τραγούδι. Το αυτονόητο, όμως, είναι ακρωτηριασμένο, κι η δικιά μου πέτρα δειλιάζει, καλέ μου. Νομίζω πως σε λίγο θα συντρίψει το χέρι μου ή το χέρι μου θα την λιώσει και θα την αφήσει να πέσει στο έδαφος. Νόμιζω πως δεν κάνω λάθος, είχαμε την καλύτερη θέα, καθισμένοι πιο ψηλά απ' όλους.
No comments:
Post a Comment