Διλήμματα ή η ανικανότητα της απόφασης

Δημιουργώ μάλλον ακραίες καταστάσεις γύρω μου, για να βγαίνω από τη σιωπή. Το θεωρώ ένα είδος αν-ισορροπίας εντελώς προσωπικό και αυστηρά κατοχυρωμένο. Είμαι πάντα αλλού από τον τόπο που βρίσκομαι, πάντα άλλο μέρος έχω στην καρδιά μου και στη σκέψη μου. Κι όταν βρεθώ εκεί, έχω ήδη ταξιδέψει να βρεθώ σ’ άλλον τόπο. Λες και το σώμα μου πάντα προτρέχει και το μυαλό λαχανιάζει για να ακολουθήσει. Έχω πειστεί πως αργώ να ακολουθήσω τα γεγονότα. Πως δεν το κάνω επίτηδες, αλλά θέλω χρόνο να προσαρμόζομαι.

Ή αρέσκομαι αρρωστημένα να νοσταλγώ.

Εκεί που έχω βρεθεί, εκεί που έχω ακουμπήσει, εκεί που έχω μυρίσει.

Ή τελικά αρέσκομαι τόσο στις μεταλλάξεις και στις αλλαγές, που διασκεδάζω κατά βάθος την πορεία και την επαναφέρω στο μυαλό μου μέχρι να την ξεζουμίσω, ή μέχρι να ρθει η επόμενη.

Πάντα με το μυαλό μου είμαι κάπου “αλλού” και προσπαθώ να με μεταφέρω στη διπλανή παράλληλο. Μόνο οι οσμές με επαναφέρουν πού και πού. Αλλά αν περάσει ο καιρός, πολυκαιρίζουν κι αυτές.

Δεν δύναμαι να αποφασίσω γιατί αγνοώ το παρόν. Και η άγνοια γεννά την οίηση. Και αυτή γεννά την πλάνη.