Αδυνατώ να θυμηθώ. Κι αδυνατώ να βάλω σε σειρά τη σκέψη μου. Και οι Σειρήνες έχουν ένα όπλο δυνατότερο από το τραγούδι τους, τη σιωπή τους. Μπορεί αυτή η ευδαιμονία στο πρόσωπό μου να σου χει προκαλέσει τη σιωπή, γιατί ξέρεις ότι με κανέναν άλλον τρόπο δε μπορείς να με νικήσεις. Παρά με την αποκαλυπτική σιωπή των ματιών σου. Η Ελίζα, στη “γυναίκα του Ζυλ”. Κάτι μεταξύ υπομονής και οργής απέναντί σου.
Τα μάτια μου είναι καστανά, αλλά στον ήλιο γίνονται πράσινα. Προσαρμόζονται τελικά ( και; ) αυτά. Προσπαθώ να κινούμαι πάνω στο δρόμο όπως διδάχθηκα από μικρή την κίνηση στο κορμί.
Τελικά "l'enfer c'est nous" ή "l'enfer c'est les autres";
No comments:
Post a Comment