Friday, April 13, 2007

Ζυλ

Αδυνατώ να θυμηθώ. Κι αδυνατώ να βάλω σε σειρά τη σκέψη μου. Και οι Σειρήνες έχουν ένα όπλο δυνατότερο από το τραγούδι τους, τη σιωπή τους. Μπορεί αυτή η ευδαιμονία στο πρόσωπό μου να σου χει προκαλέσει τη σιωπή, γιατί ξέρεις ότι με κανέναν άλλον τρόπο δε μπορείς να με νικήσεις. Παρά με την αποκαλυπτική σιωπή των ματιών σου. Η Ελίζα, στη “γυναίκα του Ζυλ”. Κάτι μεταξύ υπομονής και οργής απέναντί σου.
Τα μάτια μου είναι καστανά, αλλά στον ήλιο γίνονται πράσινα. Προσαρμόζονται τελικά ( και; ) αυτά. Προσπαθώ να κινούμαι πάνω στο δρόμο όπως διδάχθηκα από μικρή την κίνηση στο κορμί.
Τελικά "l'enfer c'est nous" ή "l'enfer c'est les autres";

No comments: