Εδώ και ώρες έχω βαλθεί να μαζεύω τα πράγματά μου λες και θα μετακομίσω. Ή λες και με διώχνουν. Προετοιμάζομαι σα να περιμένω κάτι. Κοιτάζω κάθε τόσο έξω από το παράθυρο και περιμένω, δε θυμάμαι τι ακριβώς, αλλά θα το νιώσω μόλις έρθει. Έχει αρχίσει πάλι να βρέχει κι έχω ένα ηλίθιο άγχος πώς θα βγω νυχτιάτικα μες τη βροχή με όλα τα πράγματά μου. Κι είναι τόσο ηλίθιο που δε σκέφτομαι πού θα πάω, αλλά το ότι θα βραχώ. Όσο περνά η ώρα, πράξεις και λόγια παίρνουν διαστάσεις εξωπραγματικές, υπερβολικά μικρές ή υπερβολικά μεγάλες. Και θρέφουν ένα αίσθημα πανικού και ερωτηματικών. Πότε θα περάσει πια η ώρα;
Κλειδιά. Τα κλειδιά τι θα τα κάνω; Θα τα χρειαστώ;
Άλλο ένα τσιγάρο κι άλλη μια ματιά κλεφτά έξω από το παράθυρο. Το βλέμμα μου γαντζώνεται σε μια φιγούρα που περπατάει αργά, σχεδόν νωχελικά, με το πρόσωπο χαμηλωμένο λες και μετράει τα βήματα που κάνει. Δεν έχει φύλο, δεν έχει μορφή, δεν έχει σκιά, είναι μονάχα μια φιγούρα. Περπατάει σα να σέρνει τα πόδια αλλά κανέναν ήχο δε αφήνει πίσω του. Είναι πολύ περίεργος ο τρόπος που μετα-κινείται, γεμάτος σιγουριά και αυτοπεποίθηση, απόλυτα ζυγιασμένος, σχεδόν ερωτικός. Σχεδόν σοφός.
Το ρολόι μου έχει κολλήσει. Είναι 1:30 και δείχνει 11:00. Αν το προχωρήσω μπροστά θα χάσω ώρες. Αν το πάω πίσω, θα κάνω τα ίδια πράγματα δυο φορές. Το πιο ανόητο απ’ όλα τα παιχνίδια σου είναι αυτό με το χρόνο.
Τ’ αγκίστρια που υπάρχουνε στο δρόμο να προσέχεις. I'm deranged.
No comments:
Post a Comment